روز عصای سفید و وعده هایی که هیچ وقت عملی نمی شود

به گزارش خبرنگار مهر، مطابق آمارها یک درصد جمعیت خراسان رضوی را افراد نابینا و کم بینا تشکیل می دهند و این آمار تنها نشان دهنده تعداد نابینایان و کم بینایان نیست بلکه این رقم حکایت از نیاز آنها به خدمات توانبخشی، بیمه ای، اشتغال، مسکن و امکانات حمل و نقل دارد.

نابینایان برای یافتن استقلال مالی به شغل، برای رفت و آمد در خیابان به امنیت و آسایش و برای تشکیل زندگی علاوه بر این موارد به مسکن نیز نیاز دارند. سهم این افراد از زندگی باید برای مسئولین با اهمیت تر شود. آنان نباید تنها در روز جهانی نابینایان به فکر این اقشار بیفتند و بعد تمام وعده های خود را نسبت به آنها به فراموشی بسپارند.

مسئولین باید به قول های خود عمل کنند و نهادهای فرهنگی باید به مردم و جامعه نحوه روبرو شدن با نابینا را آموزش دهند تا همه ما به هنگام برخورد با آنها شیوه های رفتاری مناسبی را به کار ببندیم.

وعده هایی که عملی نمی شود

یک نابینا درست مانند یک فرد عادی حق زندگی و بهره مندی از تمام امکانات را دارد اگر چنانچه روند بی تفاوتی نسبت به نابینایان ادامه یابد ممکن است آن ها گوشه نشین شده و به راحتی نتوانند با اجتماع خود ارتباط برقرار کنند.

یکی از روشندلان می گوید: مهر ماه که می شود روزها را با دستانم شماره می کنم تا به بیست و سوم ماه برسم آخر تنها روزی که من و دوستانم مهم می شویم همین روز است، در این روز تمام نگاه ها به عصای سفید و چشمان تاریک ما جلب می شود در این روز مسئولان حرف ها و وعده های قشنگی به ما می دهند و به لمس کردن عصای سفید و عینکی که پشت آن جز تاریکی نیست می پردازند وقتی این روز تمام می شود تمام غصه های دنیا به روی شانه هایمان سنگینی می کند و وعده ها و دلجویی های آن ها تنها در حد همان حرف و سخن باقی می ماند.

علیرضا سخاوتی می گوید: کسی در کوچه  تاریک چشم های ما قدم نخواهد گذاشت و حاضر نیست لحظه ای زندگی را مانند ما از پشت عینک به تماشا بنشیند. حرف هایی زیادی داریم اما همیشه تا خواستیم صحبت کنیم به ما از سر ترحم و دلسوزی نگاه شد و عمق حرفهای ما در حاشیه ماند.

نابینایان حتی مکانی برای تفریح ندارند

او می گوید: 20 ساله هستم و به اندازه عمری که دارم یا مورد تمسخر بوده ام و یا ترحم، دلم گرفته است آخر حرف من و دوستان من نابینایی نیست ما به دیدن دنیا از دریچه  قلبمان عادت کرده ایم. سخن ما بی توجهی است ما حتی مکانی برای تفریح و گذران اوقات فراغت نداریم.

این روشندل ادامه می دهد: سال هاست که هرگاه از خانه خارج می شوم مادرم دلش مثل سیر و سرکه می جوشد او خوب می داند وضعیت خیابان ها و معابر به گونه ای نیست که یک معلول از جمله نابینا به راحتی بتواند در آن رفت و آمد کند. تا می رسم هزارجور تسبیح و ذکر گفته است. گاهی با خودم می اندیشم شاید اگر ساخت و سازها در شهر به گونه ای بود که رفاه و آسایش ما نابینایان نیز لحاظ می شد، امروز سر بار خانواده مان نبودیم.

 بیکاری مهم ترین معضل نابینایان

یکی دیگر از روشندلان با بیان اینکه بیکاری مهم ترین معضلی است که نابینایان با آن روبرو هستند، می گوید: این امر در حالی است که بسیاری از نابینایان دارای مدارک کارشناسی ارشد و کارشناسی هستند و می توان به جرات گفت چه از لحاظ تحصیلی و چه از نظر هوشی پایین تر از یک فرد بینا نبوده بلکه در بعضی موارد بالاتر هم هستند.

علی غفوری اشاره ای هم به عدم استخدام نابینایان در مراکز دولتی کرد و افزود: طبق قانون باید ٣ درصد از استخدامی های ادارات، به افراد معلول اختصاص یابد ولی متأسفانه کارفرمایان این مصوبه را به خوبی رعایت نمی کنند و برای جذب افراد در دستگاه های  دولتی همواره این مشکل برای معلولین از جمله نابینایان وجود دارد.

محسن رادمنش نیز یکی دیگر از روشندلانی است که حرف های شنیدنی داشت، او می گوید نقص عضو دلیل عدم توانمندی نیست و این دیدگاه نادرست باید نسبت به معلولان در جامعه از میان برود زیرا بسیاری از بزرگان و کسانی که در زندگی موفق شده اند دارای نقص عضو بودند اما این شرایط هیچ گاه باعث عقب نشینی و عدم فعالیت آن ها نشده است.

وی تاکید کرد: رودکی نیز که یکی از شاعران برجسته است نابینا بود اما امروز با شنیدن نامش مورد احترام واقع می شود زیرا این ضعف نابینایی او بود که باعث شد وی با تلاش به سمت موفقیت و بهترین شدن حرکت کند.

در ادامه یکی از اعضای خانواده یکی از روشندلان با بیان اینکه در صورتی که مسئولین فکری برای نابینایان نکنند آن ها همیشه به خانواده وابسته خواهند بود، اظهار داشت: هیچ کس به اندازه خانواده مشکلاتی را که نابینا دارد درک نمی کند و در عین حال این مشکلات زمانی بیشتر می شود که جامعه هیچ تعهدی در قبال نابینا نداشته باشد.

این فرد تاکید کرد: بیکاری و نداشتن آینده ای روشن نگرانی پدر و مادر نابینا را بیشتر می کند و این امر در حالی است که هر سال در روز جهانی نابینایان سخن از اتفاقات خوب پیش می آید اما در عمل مسئله ای حل نمی شود.

سهم خط بریل و عصای سفید در زندگی نابینا

در این میان از جمله ابزاری که یک نابینا به آن نیاز دارد یادگیری خط بریل و داشتن عصای سفید است و نابینایان معتقدند عصا و نوشتن با بریل بیشتر اوقات تنها همدم آنها است اما آیا این ابزار توسط چه کسانی ابداع شده است؟

خط بریل، خطی است که در قرن نوزدهم میلادی، برای سهولت کار افراد نابینا و کم بینا به منظور آموزش تعلیم و تربیت توسط لویی بریل فرانسوی ابداع گردید.

 حروف بریل از نقطه‌های برجسته‌ای که در دو تا سه ستون مرتب شده‌اند، تشکیل می شوند. رمز بریل بین‌المللی در سال 1951 معرفی شد. اما بریل امروزه کمتر از گذشته استفاده می‌شود زیرا بسیاری از نابینایان وسایل سمعی را برای مقاصد خبرگیری و تفریحی ترجیح می‌دهند. اما اخیرا در دسترس بودن سیستمهای قابل حمل ذخیره اطلاعات همراه با ورودی رمزهای بریل و پرونده‌هایی به شکل و خط موسوم به خط بریل، علاقه به آنرا دوباره احیا کرده است.

تاریخچه عصای سفید

بر اساس این گزارش، استفاده از عصا به عنوان وسیله کمکی در رفت و آمد نابینایان از قرن‌ها پیش متداول بوده است‌ ولی استفاده از عصای سفید به شکل امروزی و به عنوان نمادی برای شناخت نابینایان به بعد از جنگ جهانی اول بر می‌گردد.

در سال 1921 میلادی یک عکاس اهل شهر بریستول کشور انگلستان با نام جیمز بیگز که در اثر یک سانحه بینایی خود را از دست داد، برای در امان بودن از خطر وسایل نقلیه که در خیابان‌های اطراف محل زندگی وی در حال رفت و آمد بودند، ابتکار استفاده از عصا به رنگ سفید که به راحتی برای همگان قابل دید باشد را به کار برد.

پس از آن دو تن از برجسته‌ترین محققان‌ آمریکایی به نام‌های ‌ناول‌ پری، ریاضیدان و ‌جاکوپس تن ‌بروک، حقوقدان توانستند قانونی‌ را در پانزدهمین روز‌ اکتبر به عنوان قانون عصای سفید به تصویب رسانند و این روز را به عنوان روز جهانی نابینایان نامگذاری کنند.

بر این اساس مسئولان دولتی همه ساله باید ‌23 مهر‌ مصادف با 15 اکتبر را به عنوان بزرگداشت نابینایان و قانون عصای سفید به نحوی شایسته گرامی داشته و از مردم بخواهند که رفتار شایسته ای با نابینایان داشته باشند.

.......................

گزارش: مرضیه صاحبی